Γράφει ο Παναγιώτης Ζουζούνης
Είμαι υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης κατ’ αρχήν. Αναγνωρίζω επίσης το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να εξωτερικεύει αυτό που αισθάνεται ανεξάρτητα απ’ το εάν αυτό εκφράζει εμένα ή κάποιους άλλους το ίδιο, αρκεί όλο αυτό ως διαδικασία να τηρεί μια στοιχειώδη κοινωνική ισορροπία.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι για ποιον λόγο αυτοί οι «καλλιτέχνες», στο 99% των περιπτώσεων, έχουν ως αντικείμενο των «δημιουργημάτων» τους την γελοιοποίηση των ιερών και οσίων που αφορούν -κατά βάση- τον Χριστιανισμό και την Ορθοδοξία.
Σχεδόν ποτέ δεν επιλέγεται ως αντικείμενο κάποια άλλη θρησκεία ή εθνικά σύμβολα άλλων χωρών ή ιστορικά πρόσωπα που ανήκουν σε άλλους χώρους κτλ. Σχεδόν πάντα επιλέγεται ως θέμα η Ορθοδοξία, τα Εθνικά Σύμβολα της Ελλάδας και ότι αφορά έναν φθηνό κατ’ εμέ προοδευτισμό τύπου «προκαλώ για να προκαλέσω και να κάνω ντόρο».
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω με ποια λογική λαμβάνεται η απόφαση, αυτά τα ομολογουμένως αμφιλεγόμενα «εκθέματα», να εκτίθενται φιλοξενούμενα στην Εθνική Πινακοθήκη που ως χώρος αναφέρεται στο σύνολο της κοινωνίας και όχι σε έναν ιδιωτικό ανεξάρτητο χώρο ώστε να δοθεί η ευκαιρία στους θιασώτες αυτού του είδους της «τέχνης» να την απολαύσουν ανεμπόδιστα σ’ έναν χώρο που συντηρείται απ’ τους ίδιους.
Εάν λοιπόν ως τέχνη ορίζεται συνήθως η εξωτερίκευση των όσων έχουμε στην ψυχή μας, αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς κρύβουν στην ψυχή τους, αφενός μεν οι δημιουργοί, αφετέρου δε εκείνοι οι οποίοι θεωρούν ως τέχνη αυτά τα δημιουργήματα.
Σε κάθε περίπτωση όμως η αντίδραση του βουλευτή της Νίκης να τα σπάσει ήταν απαράδεκτη, όσο προσβλητικά και να ήταν τα εκθέματα. Ποτέ η βία δεν είναι λύση.