Γράφει ο Παναγιώτης Ζουζούνης…
Στην Κω, ένα νησί με τεράστιες αναπτυξιακές δυνατότητες, η κοινωνία πλέον δεν ψιθυρίζει απλώς. Με δεκάδες ενεργούς συλλόγους πολιτών που διεκδικούν τα αυτονόητα σε κάθε γωνιά, σε κάθε χωριό, σε κάθε έκφανση, κραυγάζει.
Η σημερινή δημοτική αρχή όχι μόνο έχει αποτύχει παταγωδώς να θέσει έναν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό για την ανάπτυξη του τόπου, αλλά ακόμα χειρότερα, απέτυχε να διαχειριστεί έστω και τα στοιχειώδη ζητήματα της καθημερινότητας.
Η εικόνα των δρόμων, η καθαριότητα, η διαχείριση απορριμμάτων, η τουριστική ανάπτυξη, ο πολιτισμός, η κοινωνική μέριμνα, οι συγκοινωνίες, η λειτουργία των δημοτικών υπηρεσιών, η έλλειψη οράματος, η στασιμότητα σε βασικά ζητήματα σχολικών και πάσης φύσεως υποδομών, αποδεικνύουν ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Λειτουργικό. Δομικό. Βαθειά συστημικό.
Μέσα σε αυτό το βαρύ και απογοητευτικό κλίμα, ήδη διαρρέονται πληροφορίες για επικείμενο ανασχηματισμό. Αλλαγές σε πρόσωπα, μετακινήσεις ρόλων, σενάρια αναβάθμισης και «ανακύκλωσης» συνεργατών του δημάρχου.
Μια κίνηση που, αν και στην επιφάνεια της μοιάζει να στοχεύει στη βελτίωση της εικόνας και της λειτουργίας του δήμου, στην πραγματικότητα «καίγεται» πριν την ώρα της διότι ήδη καταγράφεται από την κοινωνία όχι ως επιχείριση αναστροφής της κατάστασης αλλά ως απέλπιδα προσπάθεια να σωθεί το πολιτικό πρόσχημα μιας θνησιγενούς, φθίνουσας και φθαρμένης εξουσίας το μοιραίο της οποίας, μόνο ο …επιθανάτιος ρόγχος μένει πια για να επιβεβαιώσει.
Διότι η ουσία του προβλήματος δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά η νοοτροπία που πηγάζει απ’ την κεφαλή. Είναι η διαχείριση με όρους παλαιοκομματικής εξουσιολαγνείας, η απουσία λογοδοσίας, η αδιαφάνεια στις αποφάσεις, η τιμωρητική διάθεση απέναντι σε κάθε φωνή κριτικής, η τακτική των εξυπηρετήσεων των ημετέρων και του διαχωρισμού της κοινωνίας σε «δικά» μας παιδιά και σε «εχθρούς».
Σε ένα τέτοιο σύστημα λοιπόν, η αλλαγή ρόλων δεν αποτελεί νέα αρχή αλλά έναρξη ενός νέου φαύλου κύκλου ανοργανωσιάς, διχαστικής νοοτροπίας, κοντόφθαλμων τακτικών και πολιτικής ανεπάρκειας.
Ο πολίτης της Κω έχει πια αντιληφθεί πλήρως ότι τα ονόματα που ανακυκλώνονται δεν συνοδεύονται από καμία απολύτως νέα πρόταση. Αντιθέτως, η διαρκής αναδιάταξη ενός ίδιου, αποτυχημένου σχήματος δημιουργεί μόνο μεγαλύτερη σύγχυση και αποδιοργάνωση. Το μόνο που φαίνεται να αλλάζει είναι οι τίτλοι και όχι η ουσία.
Σε αυτό το κλίμα απαξίωσης, όσοι προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους, δημοσιογράφοι ή δημότες με ενεργό ρόλο στα κοινά, αντιμετωπίζονται όχι ως συμμέτοχοι, αλλά ως «απειλές». Η εξουσία δεν απαντά, δεν διαλέγεται, δεν εξηγεί. Αρκείται στο να υπαινίσσεται, να χειραγωγεί, να απομονώνει. Με πρακτικές που θυμίζουν καθεστώτα και όχι δημοκρατικά σχήματα τοπικής αυτοδιοίκησης.
Όταν ο πολιτικός λόγος αντικαθίσταται από τον ψίθυρο του εκβιασμού και η διοίκηση μετατρέπεται σε μηχανισμό ελέγχου της πληροφορίας, τότε η πολιτική ηγεσία έχει ξεπεράσει τα όρια της ανεπάρκειας και περνά σε επικίνδυνα εδάφη.
Ένας ανασχηματισμός, αν είναι να έχει νόημα, πρέπει να συνοδεύεται από λογοδοσία, επίγνωση του λάθους, διάθεση συνολικής επανεκκίνησης και πρόθεση πολιτικής και ηθικής ανασύνταξης. Όχι από τακτικούς ελιγμούς εξασφάλισης μιας πρόσκαιρης επικοινωνιακής επιβίωσης.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα πρόκειται απλώς για ένα ακόμα επεισόδιο στην ανακύκλωση της αποτυχίας. Και η κοινωνία το βλέπει, το βιώνει στο πετσί της. Δεν χρειάζεται άλλους διαχειριστές της μιζέριας, αλλά ηγέτες με σχέδιο, τόλμη και κυρίως σεβασμό στον δημότη.
Ίσως το μεγαλύτερο στοίχημα για την Κω αυτή τη στιγμή να μην είναι ο επόμενος αντιδήμαρχος ή το όνομα που θα αποκτήσει νέα έμμισθη θέση, αλλά αν η ίδια η κοινωνία του νησιού έχει ή δεν έχει χάσει πια κάθε ελπίδα.